Oczyszczalnie przemysłowe do przerobu poniżej 7 m3 na dobę

Oczyszczalnia ścieków EKO-BIO 12000 to zespół dwóch zbiorników połączonych szeregowo, który służy do unieszkodliwiania ścieków socjalno-bytowych lub przemysłowych o ładunku zanieczyszczeń zbliżonym lub tożsamym z typowymi ściekami socjalno-bytowymi.

EKO-BIO 12000 pracuje w hybrydowej technologii z niskoobciążonego złoża zanurzonego wspomaganego osadem czynnym stabilizowanym w warunkach tlenowych, spełniając wymagania zawarte w „Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 18 listopada 2014 r. w sprawie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub ziemi…” (Dz.U. z 2014 poz.1800). Oczyszczalnia ścieków przyjmuje postać cienkościennego zbiornika o przekroju cylindrycznym, wyprodukowanego z żywicy poliestrowej wzmacnianej włóknem szklanym. Wewnątrz zbiornika odbywają się dwa procesy unieszkodliwiania substancji zawartych w ściekach – denitryfikacja oraz nitryfikacja. Ich efektem jest powstanie wody w II Klasie czystości, która może być odprowadzana bezpośrednio do istniejących cieków wodnych i/lub wód gruntowych.

I. Budowa systemu.

Funkcjonalnie w urządzeniu można wydzielić pięć sekcji:

1. Sekcja denitryfikacji pełni rolę osadnika gnilnego, w którym następuje separacja tłuszczów, sedymentacyjne oddzielenie części stałych zawartych w ściekach i beztlenowy proces oczyszczania ścieków. Produkty rozkładu oraz nierozpuszczalne składniki ścieków (np. piasek) osiadają na dnie w postaci osadu. Jest to zbiornik trzykomorowy o pojemności 6000 l.
2. Sekcja nitryfikacji/reaktor biologiczny – z komory denitryfikacji podczyszczone ścieki trafiają przelewowo do sekcji nitryfikacji, gdzie na niskoobciążonym złożu zanurzonym, wspomaganym osadem czynnym stabilizowanym w warunkach tlenowych, napowietrzanym mechanicznie, następuje dalszy, tlenowy proces oczyszczania ścieków. Złoże biologiczne składające się z różnorodnych szczepów bakterii tlenowych namnaża się na dwa sposoby: na swobodnie pływających elementach z tworzywa sztucznego oraz w postaci kłaczków osadu czynnego. Dzięki odpowiedniemu dobraniu kształtu elementów tworzących niskoobciążone złoże zanurzone możliwe stało się zapewnienie największej możliwej powierzchni w rozwinięciu (powyżej 160 m²/m³). Bakterie odpowiedzialne za procesy tlenowe zajmują się rozłożeniem szkodliwych substancji zawartych w ściekach, jednocześnie namnażając się w postaci cienkiej błony – filmu na kształtkach. W momencie gdy dojdzie do namnożenia się warstwy flory bakteryjnej o odpowiedniej grubości, dochodzi do jej „oderwania się od podłoża” i przelania się do sekcji osadu wtórnego wraz z przepracowanym osadem czynnym. Stamtąd jest ponownie kierowana za pomocą pompy mamutowej do sekcji denitryfikacji, gdzie osiada na dnie w postaci osadu. Do wspomagania tego procesu wykorzystywane jest powietrze, okresowo dozowane poprzez rurowe dyfuzory drobnopęcherzykowe – powietrze dostarczane jest do nich z dmuchawy membranowej. Pozwala to na bezustanne „odmładzanie” pracującej flory bakteryjnej, co bezpośrednio wpływa na stałą wysoką sprawność procesu oczyszczania, sięgającą nawet 97%. Technologia hybrydowa powoduje, że urządzenie jest odporne na chwilowe przeciążenia (brak tej odporności jest podstawową wadą rozwiązań opartych jedynie o osad czynny) oraz wykazuje zdecydowanie. Napowietrzanie realizowane jest za pomocą dmuchawy membranowej o mocy 80 W (typ DB 80) i trzech dyfuzorów rurowych długości 1000 mm każdy.
3. Sekcja osadu wtórnego – na dnie komory wydzielonej w zbiorniku dla tej sekcji gromadzi się osad zawracany w całości. Oczyszczona woda wyprowadzana jest ze zbiornika oczyszczalni przelewowo i trafia do odbiornika. Pompa mamutowa zasilana jest powietrzem z dmuchawy membranowej o mocy od 60 W (typ DB 60)
4. Odbiornik ścieków zneutralizowanych. – odbiornikiem unieszkodliwionych w oczyszczalni EKO-BIO 12000 ścieków może być:

– ciek wodny (po uzyskaniu stosownego pozwolenia wodnoprawnego),

– grunt w postaci drenażu rozsączającego, realizowanego w technice klasycznej (czyli 8 nitkach po 20 mb każda, napowietrzanych na końcu poprzez cztery studzienki napowietrzające),

– grunt w postaci drenażu rozsączającego realizowanego w układzie poletka drenażowego, przy czym dla gruntów dobrze przepuszczalnych parametry poletka są następujące: powierzchnia 90 m², podsypka żwirowa (żwir płukany, frakcja Ø=8-16 mm) grubości 20 cm (objętość żwiru – 18 m³), długość drenażu – 60 mb. Natomiast dla gruntów słabo przepuszczalnych: powierzchnia 150 m², podsypka żwirowa – min. 70 cm (objętość żwiru płukanego we frakcji Ø=8-16 mm, 75 m³), długość drenażu 120 mb,

– grunt w postaci studni chłonnej, przy czym powierzchnia studni chłonnej 54 m², podsypka piaskowa grubości 1 m (objętość piasku 54 m³), warstwa żwiru o grubości 1 m (objętość żwiru płukanego we frakcji Ø=8-16 mm, 54 m³).

– rów melioracyjny (przy zapewnieniu całorocznej drożności).

II. Schemat ideowy urządzenia

Wszystkie zbiorniki w przedziale 2,5 – 7 m3 tworzone są w indywidualny i dostosowany sposób. Duża jednak ich część działać będzie analogicznie do przedstawionego wyżej schematu.